A R T A C A S A
Kerkstraat 411-HS
1017 HX Amsterdam
Tel: +31(20)6393213
|
|
|
|
ARTACASA BLOG
|
|
|
|
16-07-2021
|
Ik heb mijn zus voor haar
verjaardag een gele muur gegeven. Een herinnering aan
die keer dat wij met met moeder van vakantie terug
kwamen en mijn vader de woonkamer geel had geschilderd.
“Omdat je moeder zo van de zon houdt” was zijn
redenering. Nu was het altijd zonnig in huis. Of mijn
moeder er blij mee was weet ik niet zeker maar het was
zeker beter dan die keer dat we terug kwamen en de hele
tuin vol stond met manshoog maïs😬.
|
|
|
|
|
|
|
14-05-2020
|
ARTACASA To Go
ARTACASA trekt het land door!
Ik mis het reizen van mijn andere baan als stewardess
bij de KLM. Mijn koffertje pakken en even de hort op.
Nu iedereen binnen zit is het in de galerie ook best
rustig. Dus ik dacht: ARTACASA komt naar jou toe!
De route gaat langs de
kunstenaars van de galerie en als ik in de buurt ben kan
ARTACASA ook bij jou langskomen voor:
* Het persoonlijk afleveren van een aangeschaft
kunstwerk
(als dat niet lukt verstuur ik het gratis in NL)
* Hulp
bij ophangen van kunstwerken
* Kunst- en interieuradvies
* Het
uitproberen van een kunstwerk uit mijn galerie
* Een praatje
Natuurlijk op gepaste afstand (en met mondkapje als dit
niet lukt).
Volg mijn reis op
facebook of
instagram
|
|
|
|
|
01-10-2017
|
ARTACUCINA 4 IS AF!
My new Cookbook has arrived! ARTACUCINA 4 - Deliciously
Dutch recipes from ARTACASA. Recipes from my artists,
family and myself.
|
|
|
|
|
13-09-2017 |
|
|
ARTACUCINA 4 BIJNA
AF
Het 4e ARTACUCINA kookboek is bijna klaar. Inmiddels
gedrukt maar nog niet gebonden. Het ziet er supergoed
uit!
|
|
|
8-09-2017
|
ARTACASA
FIETS IS GESTOLEN!
Wie heeft op vrijdag 8
september mijn fiets gestolen?
Ik ben er erg aan gehecht en hij hoort voor mijn galerie
in de Kerkstraat. Mocht iemand hem zien laat het me
weten!
Dank ook voor het vele delen op facebook. Mijn oproep op
facebook en twitter is meer dan 100 keer gedeeld. Helaas
heb ik mijn fiets niet terug.
|
|
|
10 -03-2017 |
|
|
ONZE MEISJES IN AFRIKA - 1
Onverwacht naar Nairobi voor
mijn andere baan. Een buitenkansje want in het prachtige
Kenia wonen ook mijn vier sponsormeisjes. Ik moet zeggen
onze sponsormeisjes want ik doneer samen met mijn
zussen en een paar vrienden geld zodat deze vier
kinderen naar school kunnen en iedere dag in ieder geval
één maaltijd krijgen.
Hawo (11), Victoria (13), Queensy
(12) en Sharon (13) wonen in de sloppenwijk Matopeni ten
noorden van Nairobi. Ik belde met het hoofd van de
school, Stephen, die me graag kwam halen om de meisjes
even een dikke knuffel te geven. Stephen is geboren en
getogen in deze sloppenwijk had ooit zelf een sponsor
die hem de kans gaf om leraar te worden. Hij heeft het
Boston Childrens Center opgezet om zo kinderen uit zijn
sloppenwijk ook een kans te geven.
Victoria, Sharon, Queensy en Hawo
We rijden via een lokale supermarkt
waar ik eten insla voor de drie families van onze
meisjes. (één meisje, Sharon, heeft geen ouders meer en
verblijft in de shelter van de school). Onderweg vertelt
Stephen me dat de moeder van het jongste meisje, Hawo,
een paar weken eerder is overleden in het ziekenhuis na
hevige buikpijnen. Ze was nog erg jong en laat vijf
kinderen, een werkeloze man en een ziekenhuisrekening
na. Voor de oudste dochter Chaltu is nu geen geld meer
om haar school af te maken. Mocht iemand nog een kind
willen sponsoren…..
Bij de Boston Childrens Center
aangekomen ga ik eerst bij de meisjes kijken om even bij
te kletsen en ze een dikke kus te geven. Het is heerlijk
om ze even te zien maar mijn onverwachte bezoekje maakt
ze wel verlegen. Ik kom er daar achter dat Queensy’s opa
ook is overleden. Omdat ze geen ouders meer heeft leeft
ze bij haar opa en oma. Dat gezin is aanmerkelijk
kleiner. Nu zijn alleen Queensy en haar oma nog over.
Victoria, Queensy en Hawo
Als de kinderen teruggaan naar hun
klas lopen Stephen en ik de wijk in om de tassen met
eten naar de families te brengen. De vader van Hawo is
niet thuis maar een tante neemt het dankbaar aan en met
behulp van Stephen kan ik haar condoleren met haar zus.
Ik heb nog wat dollars in mijn portemonnee om in de pot
van de ziekenhuisrekening te storten. De gemeenschap is
heel hecht. Zo hebben ze in de moskee geld opgehaald om
de rekening te betalen. Dat is bij lange na niet gelukt
maar alle beetjes helpen. Wat ben ik blij dat het bij
ons beter geregeld is.
Hawo en 'Director' Stephen
De ouders van Victoria zijn een
heel mooi en lief stel. Erg jong met nu al zeven
kinderen. Ze zijn altijd zo blij me te zien! Je kan zien
dat deze mensen heel veel van elkaar houden en het leven
accepteren zoals het komt en er sowieso wat van maken.
Stephen en ik drinken er een colaatje en hij vertaalt al
onze vragen. Ze zijn heel erg blij dat hun dochter naar
school kan. Ze wil dokter worden. Wat zou het mooi zijn
als dat lukt.
De ouders van Victoria
Na nog een snel bezoekje bij Sharon
die op de middelbare school een stukje verderop zit,
brengt Stephen me weer terug naar mijn hotel waar ik een
paar uur later weer terugvlieg naar huis.
Kort maar krachtig maar elke minuut
en iedere dollar waard. Ik hoop dat Nairobi vaker op
mijn rooster staat. |
|
|
19-09-2015
|
AFGESLOTEN
BRUG
Ik schrijf 69 woorden voor Het
Parool. Het wordt meteen geplaatst. Trots natuurlijk!
Maar één zin is veranderd terwijl ik heb gezwoegd op
precies 69 woorden. Dus ik denk ik schrijf er nog 69 om
te laten weten dat dit mijn woorden niet zijn en ook
geen 69. Helaas niet aan toe gekomen.
Zes dagen later staat mijn originele tekst alsnog in
Het Parool! Was mijn versie toch beter? |
|
|
16-08-2014
|
CITYSWIM-2
Ik doe mee aan de Cityswim en kan nog wel wat
sponsorgeld gebruiken! Alle kleine beetjes helpen en ik
zwem voor een heel goed doel. Het geld gaat naar
onderzoek tegen de slopende spierziekte ALS waar mijn
opa ook aan is overleden.
Ik heb altijd gedacht dat hij
het loodje had gelegd ten gevolge van keelkanker want
hij rookte als een ketter en liep permanent met een
sigaret in zijn mond. Het verhaal dat in mijn familie
veel wordt verteld gaat over hoe hij zelfs tijdens zijn
werk, hij was gynaecoloog, consequent met een sigaret
tussen zijn lippen in de OK stond. Als er as op de
patiënt viel waren zijn woorden steevast: "as is
steriel".
Ik kwam er jaren later achter dat hij was overleden
aan ALS. Mijn zussen, nichtjes en ik zwemmen zondag 7
september van het Scheepvaartmuseum, via de Magere Brug
over de Keizersgracht naar de Utrechtsestraat. Een thuis
wedstrijd voor mij natuurlijk met de galerie in de
Kerkstraat op een steenworp afstand!
Een kleine donatie is heel welkom:
www.amsterdamcityswim.nl
Jullie zijn natuurlijk allemaal welkom om te komen
kijken of we het kunnen waarmaken! Wiebke van der
Scheer, Nicolette van der Scheer, Juke van der Scheer,
Stanja van Kerkwijk en Kira van Kerkwijk
|
|
|
24-04-2014
|
CITYSWIM-1
Ik vind zwemmen in
natuurwater echt heerlijk. Dat deed ik als kind al, met
mijn zusjes en broertje, in de sloot rondom
ons ouderlijk huis . En nog steeds
springen we allemaal graag in een slootje, meertje of
rivier. Een van mijn zussen woont vlakbij de Ringvaart
en zodra het weer het toelaat gaat ze daar samen met
mijn nichtjes het water in. Een andere zus heeft een
huisje aan de Vecht en ook daar gaan we regelmatig spelevaren.
Zelf zwem ik meestal bij het
strandje van IJ-burg, Blijburg of gewoon om de hoek in
de Amstel, vlakbij waar ik woon. Dat laatste kan alleen
heel vroeg in de ochtend, voordat er boten varen, anders
is het er te gevaarlijk. Het water is heerlijk en ik heb
het ‘bad’ altijd voor mezelf. Soms een zwaan of een eend
maar verder niemand te bekennen. Ik ga er bij de
Hermitage in en zwem baantjes naar de Magere Brug en
terug. De toeristische route zeg maar!
Nou is er een keer per jaar
de Cityswim, een sponsor zwemwedstrijd in de Amsterdamse
grachten. Twee jaar geleden kon je Maxima daar de
schoolslag zien doen! Tijdens de Cityswim zwem je twee
kilometer voor een goed doel terwijl je geld inzamelt
voor onderzoek tegen de spierziekte ALS. Ik neem me al
jaren voor om een keer mee te doen. Het is tenslotte
‘mijn’ zwembad waar ze de wedstrijd houden en ik doe
graag iets voor een goed doel. Ik ben alleen altijd te
laat met inschrijven.
Maar dit jaar heb ik echt
mijn best gedaan om mee te doen. Ik heb uitgezocht
wanneer de inschrijving begint en iedere dag de website
gecheckt. Ik zie dat maandag 7 april om 07.00 uur op de
hoek Keizersgracht en Reguliersgracht in Amsterdam de
inschrijving begint. Gelukkig sta ik graag vroeg op dus
dat moet geen probleem zijn.
Laat ik nou net die avond
ervoor flink zijn gaan stappen…..en veel te laat in bed
liggen! Krakkemikkig word ik de bewuste maandagochtend
wakker met een volle blaas. Slaapdronken stap ik uit
mijn bed en loop naar de WC. In het voorbijgaan zie ik
op de klok dat het 06.45 uur is. Meteen ben ik wakker!
Ik kan het nog halen…. Ik schiet een joggingbroek en
een shirt aan en spring op de fiets. Om 06.50 sta ik met
een slaperig hoofd en haar dat op een vogelnestje
lijkt, op de brug waar een vriendelijk jong mens mij een
nummertje geeft en zegt dat ik mazzel heb……de eerste
25 aanmeldingen krijgen een wetsuit cadeau, en ik heb
nummer 24
Ik heb mijn zussen Nicolette
en Juke en mijn nichtjes Stanja en Kira ook ingeschreven
voor deze sponsor swim. De wedstrijd is 7 september dus
er is genoeg tijd om te trainen.
En zeg nou zelf, zoveel
toewijding moet beloond worden. Ik reken op jullie
bijdrage!
Stanja:
http://www.amsterdamcityswim.nl/nl/stanja-van-kerkwijk
Juke:
http://www.amsterdamcityswim.nl/juke-van-der-scheer
Wiebke:
http://www.amsterdamcityswim.nl/wiebke-van-der-scheer
Kira:
http://www.amsterdamcityswim.nl/nl/kira-van-kerkwijk
Nicolette:
http://www.amsterdamcityswim.nl/nicolette-van-der-scheer
|
|
|
19-04-2014
|
EL PRESIDENTE
Ik vlieg naar Quito
en daarna door naar Guayaquil in Equador. De stad Quito
ligt op grote hoogte (2850 meter) en ik heb van mijn
collega's gruwelverhalen gehoord over hoe beroerd
je er kunt zijn. Vooral kortademigheid en hoofdpijn.
Een beetje sporten is er daarom al helemaal niet fijn.
Dat laatste moet ik natuurlijk even testen. Voor het
ontbijt ga ik de fitness van het hotel in om een beetje
te rennen op de loopband, buiten is het te gevaarlijk.
45 minuten op een middelmatige snelheid gaat prima. Geen
hoofdpijn, duizeligheid maar ook geen goeie ideeën die
ik normaal wel heb als ik hardloop! Da’s nou jammer!
Na een douche ga ik
ontbijten. Het hotel heeft een lange tafel speciaal voor
de KLM gereserveerd en één voor één schuiven mijn
collega’s aan.
Onder het
eten besluiten we een uitstapje te gaan doen. Het wordt
een tripje naar de evenaar, een vulkaan en
daarna naar de oude stad. We regelen een busje met gids.
Nee, tijd om veel na te denken hebben we niet… we zijn
hier tenslotte maar één dag.
Onze gids verteld ons
onderweg van alles over Quito. Over de oude luchthaven
die midden in de stad ligt en waar ik me nog een
landing kan herinneren van toen we nog vanuit Bonaire op
deze bestemming vlogen. Over een vulkaan die nog steeds
actief is en over het nieuwe in aanbouw zijnde huis van
de president. We rijden er langs. Een onooglijk
modern en pompeus gebouw dat detoneert in het
landschap. In zo’n huis kan volgens ons alleen maar
iemand wonen die zichzelf erg belangrijk vindt.
We hebben een
heerlijke dag die we afsluiten met de goddelijke sushi
in het hotel. (Daarvoor laat je zelfs het lokale eten
even voor wat het is.)
De volgende dag
vliegen we van Quito naar Guayaquil. Een vluchtje van 30
minuten waar we toch een halve dag over doen. De busreis
naar de luchthaven van Quito duurt bijna twee uur! We
komen te laat aan en krijgen meteen te horen dat de we
belangrijke gasten aan boord hebben. De president en
zijn zoon van elf met een aantal lijfwachten vliegen met
ons mee. We nemen “de kist”, zoals wij het vliegtuig
noemen over van de bemanning die vanuit Amsterdam is
gekomen. De lijfwachten van de president lopen ons
lekker voor de voeten als we het vliegtuig klaarmaken
voor vertrek. De passagiers stappen in, zo laat mogelijk
gevolgd door de president met zijn gevolg. Deze super
vriendelijke, charismatische, Rafael Correa, blijkt niet
de persoon die wij dachten dat hij was na het zien
van zijn in aanbouw zijnde huis. Hij straalt kracht uit
en iedereen om ons heen lijkt wel in tranen als ze hem
zien. Ze willen met hem op de foto en hij zoent en
omarmt ze allemaal. Deze man is geweldig! Met zijn grote
bruine ogen en vriendelijke lach ligt iedereen aan zijn
voeten…inclusief wij!
PS: Guayaquil ligt
weer op een acceptabele hoogte dus vanmorgen na een
beetje hardlopen weer leuke ideeën!
|
|
|
06-04-2014
|
DE BAKFIETS
De mensen
van Kasteel Groeneveld in Baarn vroegen mij een maand of
twee geleden of ik in hun prachtige kasteel in Baarn een
verkoopexpositie wilde organiseren met de kunstenaars
van galerie ARTACASA.
Nu was ik daar al eerder geweest,
uitgenodigd naar aanleiding van het eerste ARTACUCINA
kunstkookboek. Het kasteel viel toen onder Economische
Zaken en de tentoonstelling stond in het teken van Eten.
Alles met eten is wat mij betreft goed dus dat was een
fijne expositie.
Sinds kort
valt kasteel Groeneveld onder Staatsbosbeheer en dit
keer is het thema ‘Het buiten naar binnen halen’. Dat
probeer ik te doen door kunstwerken
van landschappen en stillevens met groente en fruit het
kasteel binnen te dragen. Ook prachtige boeketten
ontbreken natuurlijk niet en er zwerft zelfs een ezel,
koe en eekhoorn rond. Eigenlijk kan alles! Via
schilderijen en objecten kun je al het 'buiten'
moeiteloos naar 'binnen' halen......heerlijk!
Het
inrichten van de expositie was een flinke klus maar
behalve een gebroken vaasje en een beschadigd schilderij
- op locatie gister nog door de kunstenares gerepareerd
onder toeziend oog van de eerste kijkers - is
dat allemaal prima verlopen.
Vrijdagochtend legde ik de laatste hand aan het
inrichten. Nog even alles checken, de naambordjes erbij,
de puntjes op de i. Het kasteel is dertig minuten van
Amsterdam dus ik was net op tijd terug om de galerie om
13.00 uur open te doen .
Gelukkig was er voor de deur een parkeerplaatsje.
Ik spring
snel de auto uit en kom bijna onder een bakfiets. Ik
wankel maar blijf gelukkig ongedeerd staan. ‘Hé Wieb’
, zegt de bakfiets bestuurster en vaste klant van de
galerie: ‘Goed dat ik je zie’. ‘Dat mooie kunstwerk van
Tamar Rubinstein, dat vorige week nog in de etalage lag,
dat is zeker al verkocht hè?’. 'Nee', zeg ik,
'dat hangt de komende zes weken in Baarn… in een
prachtig kasteel. Zal ik zorgen dat het deze kant op
komt, of ga je het daar zelf ophalen? Het is een
hele mooie locatie waar je ook prachtig kunt wandelen en
ze hebben een heel fijn Grand Café.'
Ik heb het
gevoel dat ik de komende weken veel heen en weer zal
pendelen met kunstwerken tussen Baarn en Amsterdam.
Mocht iemand die kant op gaan…laat het me weten!
PS: Mocht
je voor een speciaal kunstwerk naar de galerie in
Amsterdam willen komen, bel of mail dan even of het
werk in Amsterdam is... het kan zijn dat het in kasteel
Groeneveld hangt.
www.kasteelgroeneveld.nl
|
|
|
29-03-2014
|
BLOED,
ZWEET EN BLAREN
Ik vlieg naar Singapore en mis
daardoor de eerste aflevering van de docuserie van Olaf
van Paassen Bloed, zweet en blaren over de mensen van
het Nationale Ballet. Die lui dansen, trainen, eten en
leven praktisch bij mij om de hoek in de Stopera in
Amsterdam. Ik houd erg van ballet en als ik niet zo lang
zou zijn zou ik heel graag ballerina willen zijn.
Door het vliegen mis je veel.
Feestje, verjaardagen, huwelijken, etentjes en ook Kerst
en Pasen en schoolvakanties zijn niet ieder jaar een
gegarandeerde festiviteit waar ik aan kan deelnemen.
Dat weet je als je eraan begint, net als dansers weten
dat ze zich dood moeten trainen en ook avond aan avond
en feestdag aan feestdag op de bühne moeten staan. Ook
zij missen verjaardagen en familie uitjes maar ook zij
weten dat het hoort bij het beroep.
Nou ja, ik mis dus de 1e
aflevering maar gelukkig hebben we daar tegenwoordig
‘uitzending’ gemist voor. Een uur voor ‘calling’, de
crew wordt een uur voordat ze zich moet melden voor de
terugvlucht in de hotelkamer gebeld zodat je op tijd in
de hotelloby klaarstaat voor de terugvlucht, zit ik op
mijn laptop Bloed, zweet en blaren op uitzending gemist
te kijken. Echt een kijkje achter de schermen. We volgen
in deze aflevering twee Nederlandse dansers. Het is heel
boeiend en ik krijg, voor zover ik dat nog niet al had,
bewondering voor de discipline en het
doorzettingsvermogen van de dansers. Wat een leven en
het speelt zich allemaal af op een steenworp van mijn
huis en galerie.
Nadat ik het telefoontje heb
gekregen dat ik over een uur beneden moet staan, neem ik
een douche, doe mijn uniform aan en pak mijn tas.
Beneden staat iedereen klaar en na de nieuw toegevoegde
cockpit een hand te hebben gegeven vertrekken per bus
naar de luchthaven.
Bij het
instappen sta ik bij de deur om de passagiers te
verwelkomen. ‘Goede avond’, ‘kom binnen’, ‘wat is uw
stoelnummer?’, ‘tweede gangpad rechts’. Meer dan 300
passagiers stuur ik richting de juiste stoel. Opeens
staat er een bekend gezicht voor me, iemand die ik ken.
Het bekende gezicht vraagt iets aan me maar ik versta
niet wat ze zegt. Ik ben alleen aan het denken waar ik
haar toch van ken. Ineens weet ik het! ‘ik heb je net
gezien in Bloed, zweet en blaren’ roep ik ineens! En ja
hoor, blijkt deze mooie passagier een van de dansers
waar ik nog geen twee uur geleden zo intens naar heb
zitten kijken. Ze woont en werkt bij mij om de hoek maar
ik heb haar nog nooit gezien. Heel bizar dat ze juist
deze avond in Singapore bij mij aan boord stapt om naar
Amsterdam te vliegen. Tijdens de bijna dertien uur
vliegen komt ze nog een half uurtje met me kletsen in de
keuken en zo weet ik meer over het wel en wee van een
ballerina en zij een beetje meer over het leven van een
wereldreiziger.
|
|
|
27-03-2014
|
HALF VOL
OF HALF LEEG
Ik zit alleen op een terrasje in
Singapore. Het is hier zeven uur later dan bij jullie en
ik ben nog heel erg wakker terwijl het hier bijna
middernacht is. Zo kom je als ochtend mens ook nog eens
’s nachts buiten.
Goed, ik heb me geïnstalleerd met
een boek en heb een prachtig uitzicht op een riviertje
vlakbij het crewhotel. Ik bestel een goed glas
Australische Sauvignon Blanc en een gerechtje met
garnalen, knoflook en champignons. De bediening is goed
en snel, binnen ‘no time’ heb ik alles op mijn tafeltje
staan. Ik bedank de serveerster en pak mijn wijn voor
een eerste slok. Het glas is niet heel groot en ik kan
zien dat de inhoud goed koud is omdat de temperatuur, 30
graden is het nu nog buiten, condens druppeltjes op het
koude glas achter laat. Wat ik ook zie is dat het toch
al kleine glas nog niet eens half vol is! Een glas wijn
in Singapore kost tussen de 10 en 13 Singapore Dollar
(ongeveer 7 euro) en dan verwacht je toch ten minste een
half vol glas. Nog liever een iets meer dan half vol
glas natuurlijk. Of ben ik dan weer zo’n Hollander die
niet weet hoe het heurt? In Amerika schenken ze enorme
bellen tot de rand toe gevuld. Dat hoeft nou ook weer
niet.. dat is niet zo sjiek.
Ik twijfel wat ik zal doen. Het
staat zo stom om te gaan zeuren maar ik zou zelf nooit
meer naar deze tent gaan en hem ook zeker niet aan mijn
collega’s aanraden. Ze hebben er toch meer aan als ik
laat weten hoe ik er over denk? Zeg ik het wel…of zeg ik
het niet? Na nog een minuutje van twijfel sta ik op en
loop naar de bar. Ik zeg voorzichtig dat ik mijn glas
wel een beetje leeg vind en dat ik vast een zeikerd ben
maar dat ik het toch even wil zeggen. Dat het zonde is
als ze er klandizie door gaan mislopen. Dat het beter is
dat ik er wat van zeg dan dat ik gewoon weg blijf….toch?
De dame bij de bar zet mijn glas
naast een ‘proefglas’gevuld met water die op de bar
verankerd staat. Een glas dat de hoeveelheid wijn die
ingeschonken mag worden aangeeft! Mijn glas wijn zit
maar net onder het niveau van het proefglas. Ze schenkt
het tot precies hetzelfde niveau bij en knikt naar me
dat het zo goed moet zijn. Ik kan het niet laten en zeg
dat als wij in Amsterdam de glazen half leeg schenken,
de zaak zeker niet vol zal zijn.
In Singapore maakt het blijkbaar
niet uit, half vol of half leeg.
|
|
|
21-03-2014
|
MIJN VADER
-1
Ik woon boven of eigenlijk deels in
mijn galerie, vandaar natuurlijk de naam ARTACASA. Kunst
in de casa, wat huis betekend in het Spaans. Niet dat ik
speciaal iets met Spanje heb maar van alle voorstellen
die mijn vader twintig jaar geleden deed, was dit de
beste. En het was het idee die de lading ook het beste
dekte.. nog steeds dekt. Ik vond het woord ook mooi met
alleen hoofdletters achter elkaar, ARTACASA. Een
ander voorstel van hem was ‘De Kunstkamer’ maar hij vond
dat die naam teveel deed denken aan ‘De Kultuurkamer’
die in de oorlog bestond*. ROOM(ta)ART of KUNST(T)HUIS
waren ook door hem verzonnen opties. Op de een of andere
manier had ik in die tijd zelf blijkbaar geen ideeën
want die vind ik nergens terug!
Mijn vader was ook degene die mij
de lol van kunst heeft bijgebracht. Hij was zelf zo’n
zondagsschilder die voor zijn plezier ergens in een
veld ging zitten om dat wat er om hem heen te zien was
vast te leggen. Ik tekende soms mee. Voornamelijk
bloemetjes die ik met heel veel precisie naschilderde
met aquarelverf. Hij ging wat grootser te werk en
schilderde voornamelijk gebouwen. Dat zal zijn studie in
Delft wel zijn geweest. Hij hield van kerken en wist
daar ook veel van. Wij, mijn broer en zussen werden vaak
meegenomen op wandelreizen en kerkbezoeken. Soms ging ik
alleen met hem op stap.
Een zondag met mijn vader was er
een van flink doorstappen. Daar hield hij erg van en ik
heb dat zeker van hem geërfd. We begonnen op een
rommelmarkt in Amsterdam, bezochten daarna een opening
in een galerie om af te sluiten met een opera waar hij
steevast in slaap viel. Zodra het stuk was afgelopen
klapte hij zo verschrikkelijk hard ter compensatie, dat
ik me altijd rot schaamde!
Na mijn Oma kocht hij 20 jaar
geleden het tweede schilderij in mijn galerie en was hij
een van de eerste exposanten van ARTACASA. En ook al is
hij er niet meer, hij is toch altijd een beetje bij me.
*http://nl.wikipedia.org/wiki/Nederlandsche_Kultuurkamer
|
|
|
14-03-2014
|
GENIALE
IDEEËN
Als ik vroeg in de ochtend een
rondje langs de Amstel ren heb ik vaak tijd en rust in
mijn hoofd om na te denken en te mijmeren.
Zo praat ik bijvoorbeeld hardop in
het Frans tegen mezelf. Dat klinkt altijd geweldig goed
en mijn fouten hoor ik zelf niet dus ik ben altijd dik
tevreden. Ik heb ook hele gesprekken tegen mensen die ik
van alles had willen zeggen maar niet wist hoe en het
vaak ook niet durfde. Die gespreken zijn altijd precies
zoals ik het zou willen. Duidelijk, ‘To the point’ en
met de perfecte tekst. Ook heb ik tijdens het hardlopen
geniale ideeën! Echt waar! Over van alles en nog wat.
Galeriestrategie, verzoekaanvragen voor de KLM en
recepten voor een kookboek of verhalen voor een blogje
en nog veel meer.
Het probleem is alleen dat ik al
die geniale ingevingen niet kan onthouden tot ik weer
thuis ben. Daarnet heb ik drie Belgische dames die langs
de Amstel liepen, om een pen gevraagd om wat potentiële
ideeën op mijn hand te schrijven…..en zoeffff weg was ik
weer. Om bij de volgende straathoek op nóg
een waanzinnig goed idee te komen! Bij mijn kaaswinkel
in de Utrechtsenstraat ben ik naar binnen gerend en heb
een pen gevraagd voor nog wat krabbels op mijn hand en
voor een croissantje op de pof. (ik was er nu toch maar
had natuurlijk geen geld mee) Bij het naar buiten gaan
kwam ik buurtbewoner en BN-er Bo tegen, ook in
hardloopkleding. Zou hij ook geniale ideeën tijdens het
hardlopen hebben?
PS: het idee voor dit stukje is
natuurlijk ontstaan tijdens dat prachtige inspiratie
hardlooprondje!
|
|
|
08-03-2014
|
FILMMAKER MET HART EN ZIEL
Ik heb een heel goede vriendin die
sinds kort ook mijn buurvrouw is en die documentaires
maakt. Niet zomaar documentaires maar met hart en ziel
gemaakte kunstwerken.
Vandaag was het Plantage
filmfestival In Desmet in Amsterdam met de van haar tot
nu toe gemaakte films. Zo’n overzicht is eigenlijk iets
voor oude mensen of dooie beroemdheden. Maar mijn
vriendin is niet oud en niet dood. Dus eigenlijk is het
een enorme eer dat ze hiervoor nu al gevraagd is. Ik ben
het er wel helemaal mee eens. De documentaires die zij
maakt zijn zo mooi in beeld gebracht, vertellen een
boeiend verhaal en de maakster gaat zo integer met de
hoofdpersonen om dat ik iedereen wel moet aanraden deze
juweeltjes te zien.
De twee documentaires die mij het
meest hebben aangegrepen zijn ‘Liesbeth List – Heb me
lief’ (2006) en ‘De Baby’ (2013). Ik heb vanmiddag mijn
galerie een uurtje aan iemand overgedragen om ‘Liesbeth
List – Heb mij lief’ nog een keer te zien. En weer moest
ik een traantje weg pinken. Ik had niet zoveel met ‘La
List’ maar na deze documentaire ben ik een beetje van
haar gaan houden denk ik.
Morgen ga ik naar de première van
‘Oude Bomen’ (2014). Het kan niet anders of ik ga van
die documentaire ook erg genieten. De film komt in mei
op de televisie bij de Human. Ik zal tijdig laten weten
wanneer precies zodat iedereen het kan gaan zien. En
lukt het om de eerder genoemde films nog te bekijken, te
kopen of te huren, doe dat dan! Meer informatie over de
documentaires van Deborah van Dam: www.deborahvandam.nl
Oude Bomen op 6 mei om 23.00 uur
bij de Human op Ned 2
|
|
|
05-03-2014
|
LENTEKRIEBELS
Voor een nieuwe expositie moet
alles er weer piekfijn uitzien! Ramen lappen hoort daar
natuurlijk bij... zeker als het buiten lente lijkt en de
kriebels de kop op steken!
Vanaf vandaag is de nieuwe expositie met beelden van
Loek Hambeukers
en schilderijen van
Karine Stader.
|
|
|
26-02-2014
|
400
JAAR GRACHTENGORDEL
Afgelopen jaar werd gevierd dat de
Grachtengordel in Amsterdam 400 jaar bestaat. Voor een
drukkerij was dat begin 2013 een mooie aanleiding om de
ondernemers die hun nering in de grachtengordel hebben,
te vragen mee te doen aan een gids die “400 jaar
bedrijvigheid aan de Amsterdamse Grachtengordel” zou
gaan heten. Aangezien ik met mijn galerie in een van de
straatjes in de grachtengordel zit en ik het bedrag dat
werd gevraagd om te participeren wel redelijk vond, zei
ik: ‘ja’ op hun voorstel. Het boekje zou natuurlijk nog
in het jubileumjaar uitkomen werd ons beloofd.
Ik leverde tekst en foto’s aan en
toen begon het lange wachten. Na een aantal maanden
belde ik maar eens om te vragen of er een beetje schot
in zat. De telefoon werd niet opgenomen en na meerdere
malen te hebben ingesproken was ik ervan overtuigd in
zee te zijn gegaan met een stelletje oplichters. Een
medeondernemer vertelde me dat ze al was afgehaakt omdat
alles zo vaag verliep. Zij had het geldbedrag daarom ook
niet overgemaakt. Na de zomer werd ik door de drukkerij
gebeld dat het allemaal goed zou komen en het boekje
daadwerkelijk gemaakt zou worden. En toen was het weer
wachten….
Een week geleden, het is inmiddels
half februari 2014 en het Grachtengordel jaar is alweer
bijna twee maanden voorbij, stap ik bij een winkelier in de Utrechtsestraat binnen en zie ik een boekje liggen.
Grappig denk ik, even doorbladeren, tot ik ineens zie
wat het is! Het is de 400 jaar grachtengordelgids!! En
ja hoor, ik sta er in! Op pagina 34.
Ik vraag de winkelier hoe ze aan de
boekjes komt. Die waren een week eerder bij haar
afgeleverd. ‘Mooi’ denk ik. Dan krijg ik ze natuurlijk
ook vandaag of morgen. Mooi niks hoor. Ik heb ze gebeld
maar er werd niet opgenomen en nu bijna twee weken later
heb ik de boekjes nog steeds niet in huis. Gelukkig was
de winkelier zo vriendelijk om een van haar gidsjes aan
me te geven zodat ik even een scan kan maken van mijn
pagina. Wie weet komen mijn boekjes als de
Grachtengordel 410 jaar bestaat!
|
|
|
24-02-2014
|
ORANJE FIETSEN IN BUENOS AIRES
Staat er zomaar zonder aanvragen
een 8-daagse Buenos Aires op mijn rooster. Het is
onhandig om
zo lang weg te gaan want mijn galerie is bij mijn
afwezigheid gewoon open. De reis losklikken en afwachten
wat de nieuwe indeling van deze Buenos Aires maakt? Of gewoon gaan omdat dit precies
het soort reis is waarom ik ooit ben
gaan vliegen?! Een stad verkennen, lekker eten, op stap
met collega’s, vakantie! Ik heb besloten....Ik laat de reis lekker staan en
heb nog vijf weken om aan het idee te wennen en mijn
vaste oppas te vragen of zij een weekje op de galerie
kan passen.
Eenmaal in Argentinië, waar het nu
zomer is en 27 graden, ben ik de galerie al snel
vergeten. Wat een heerlijke stad, wat een zalige wijn,
wat een fijne crew....Wat een heerlijke baan!
Ik voel me helemaal thuis als ik
met mijn collega’s knal oranje fietsen huur en samen met
een gids de stad doorkruis als een echte Hollander. Mijn
oranje ARTACASA transportfiets staat in Amsterdam voor
me klaar als ik weer thuis ben. Ik heb gewoon twee top
banen!
|
|
|
12-02-2014
|
ALBERT
Voor een opening van een nieuwe
expositie laat ik graag Albert voorrijden. Tip van de
buurvrouw! (Die heeft wel meer goede tips). Ik vond het
altijd nogal overdreven want ik kan toch alles zelf?!
Dus ook een beetje boodschappen sjouwen. In de praktijk
blijk ik met twee banen niet heel veel tijd over te
houden voor huishoudelijke zaken en dus ging
ik een paar jaar geleden overstag voor Albert.
Goed, Albert rijdt voor en ik ren
zoals altijd naar buiten om te helpen. Ik ben sterk
genoeg om een kratje te tillen en hoewel Albert ‘tot in
de keuken’ bezorgd, is de galerie met alle kunstwerken
best een lastig afleveradres. “Zal ik een kratje
tillen?” vraag ik. Nee, dat hoeft niet. Hij tilt de twee
best zware kratjes zelf.
Bij de smalle oude originele deur uit 1880 stoot de
bezorger tegen mijn pas geschilderde entree. “Pas op!”
roep ik! De bezorger schraapt langs de deur en wijkt
iets naar achter. In die beweging stoot hij een beeld
van een schaap, in de etalage om. Boem! Oor van schaap
en een deuk in de etalage. Ik vloek kort maar krachtig.
De kratten worden neergezet en de man zegt: “U had wel
even kunnen waarschuwen dat ik op moest passen”. “Volgens mij moet je altijd oppassen” antwoord ik
in een laatste poging vriendelijk te blijven. Waarop hij
meteen reageert en zegt dat er gelukkig 2- seconde lijm
bestaat!
De schadeclaim
loopt nog….to be continued!
|
|
|
03-02-2014
|
MIJN ARTACUCINA
KUNSTKOOKBOEK IN DE ARIADNE AT HOME
In het februari nummer van de Ariadne at Home wordt mijn
3e kunstkookboek aangeprezen. Fijn!
Ik zal de aanbieding van 15,- i.p.v 19,95 nog een
maandje langer laten lopen.
|
|
|
31-01-2014
|
MIJN GROOTSTE FAN
Het is vrijdagmiddag half zes en bijna sluitingstijd. Ik
loop even naar boven om iets aan mijn buurvrouw op 2
hoog te geven. Het galeriebelletje gaat en ik ren zo
snel mogelijk weer naar beneden. Er staan een prachtige
Poolse vrouw en een minder opvallende man in de galerie.
Ik vraag of ik ze kan helpen of dat ze even willen
rondkijken. Ze komen speciaal voor mij zeggen ze in het
Duits. Ze hebben een boekwinkel in Leverkusen en
verkopen mijn, ook in het Duits vertaalde, kookboeken.
De vrouw voegt er aan toe dat ze "Von nicht Fan ist". "Nicht
von einer Mannschaft und nicht von einer
Schauspielerin". Aber von meinen Arte in Cucina
Kochbüchern is zij de grootste fan. Ze
hebben speciaal een weekend Amsterdam gepland om onder
andere mijn galerie te bezoeken en ik ben hun eerste
stop bij aankomst. Wat een eer! Ze lopen alle
kunstwerken af en roepen bij diverse kunstenaars dat ze
die kennen uit mijn boek. We kletsen over van alles en
nog wat en ze kopen een porseleinen kopje met een hond
met een enorme gouden kroon van Joke Schole. Als ze
weggaan geef ik ze een flinke stapel ansichtkaarten mee.
Hun weekend en dat van mij kan niet meer stuk!
|
|
|
30-01-2014
|
NIEUWE BUURMAN
Er staat een enorme auto voor de deur... die zie ik
vaker de laatste tijd. Het is echt een belachelijk grote
auto voor in de binnenstad. Uit de auto stapt een niet
heel grote, blonde man met een pakketje onder z'n arm.
Ik maak een opmerking over de auto tegen twee vrienden die
bij mij een boterham eten. Een van hen merkt op dat de man naar
de deur naast de galerie loopt. Het zal toch niet waar
zijn! Ik spring op en ren naar buiten. Hij staat nog
voor de deur op zoek naar zijn sleutel. "Bent u de nieuwe
buurman" vraag ik. Hij antwoordt in het Engels met een
duidelijk Oostblok accent. "Are you
the new neighbour" vraag ik nog een keer. "Yes I'am" he
replies. "I
hired this appartement". Zonder na te denken flap ik eruit
dat hij een belachelijk grote auto heeft voor
Amsterdam. (eigenlijk zeg ik ook nog dat zo'n auto bij
een midlife crisis hoort maar dat kan ik hier natuurlijk
niet schrijven. Op mijn ongepaste opmerking reageert hij
tamelijk mild. Misschien hebben ze dat fenomeen niet in
Rusland)
De Hummer man en ik schudden elkaar de hand. Toch fijn
te weten wie je buren zijn. En misschien mag ik zijn
auto een keer lenen als ik een schilderij moet
afleveren!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|